Πάμε Τσανακλίδου; ακούγεται η πρόταση.
Δευτέρα, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, πρώτο τραπέζι (τόσο που ακουμπάω χεράκι στην πίστα), ωραία παρέα κυρίως γυναικοκρατούμενη. Η Τάνια όπως πάντα ένας ζεστός δυναμικός χείμαρρος. Και πέφτει το εν λόγω τραγούδι.
Μαμά, πεινάω
μαμά,
φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Δε μένω σε αυτούς τους στίχους γιατί υπάρχουν και άλλα σημεία στο τραγούδι. Απλά παραθέτω το πιο γνωστό μέρος.... Κοιτάζω γύρω μου. Οι φίλες μου δακρυσμένες κάποιες, άλλες κλαίνε κανονικά. Εγώ παρατηρώ. Δε νιώθω κάτι προς τα πίσω, μόνο προς τα εμπρός. Με ευχαριστεί αυτό (δούλεψε η ψυχανάλυση) αλλά δεν παίρνω και όρκο... Θυμάμαι πως αν τύχαινε το τραγούδι στο ράδιο την ώρα που οδηγούσα το άλλαζα. Ένιωθα ένταση. Ήθελα να το αποφύγω γιατί αυτό το τραγούδι είναι γροθιά και ουρλιαχτό μαζί. Ειδικά αν δεν έχεις βρει το ταίρι σου και το ψάχνεις. Ειδικά αν δεν έχεις κάνει παιδί και το αναζητάς με όλο σου το σώμα και την ψυχή. Ειδικά αν κάθεσαι στο σπίτι σου μόνη, μην έχοντας πια δύναμη να "το παλέψεις". Ειδικά αν έχεις χωρίσει, προσπαθείς να κάνεις παιδί ή ακόμα και αν τα έχεις "όλα" (άντρα, παιδί, υγεία) αλλά κάτι δεν είναι όπως το περίμενες.
Όλοι ξέρουν, μισο-ξέρουν ή κάνουν οτι ξέρουν για το περίφημο Οιδιπόδειο σύμπλεγμα: το αγοράκι αγαπά τη μαμά και μισεί τον μπαμπά και το κοριτσάκι αγαπά τον μπαμπά και μισεί τη μαμά σαν ανταγωνίστρια.
Αυτό που κανείς ευρέως δεν ξέρει παρά αν εντρυφήσει στην προσωπική του ανάλυση ή ασχοληθεί με την ψυχανάλυση είναι οτι για το κοριτσάκι η βαθύτερη αγάπη, ο πιο ανομολόγητος έρωτας, με τα πιο ισχυρά και τρικυμιώδη συναισθήματα είναι για τη μαμά του (και αν ξεφύγει και προχωρήσει προς τον μπαμπά, έ! τότε πάμε καλά για την ενηλικίωση..). Ξέρω, έχω ανοίξει θέμα..... (που εννοείται δεν πρόκειται να εξαντληθεί εδώ.)
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.
Το "έλα" και το "αντίο" σου.... Βάζουμε λίγο ακόμα ουισκάκι (για εμένα κρασί), και πάμε....
Τα περισσότερα ζευγάρια χωρίζουν λέει (το διάβασα όταν έκανα την εργασία μου για το Οιδιπόδειο) λόγω φόβου συναισθημάτων "εγκόλπωσης" (engulfment με την έννοια του παγιδεύω) ή εγκατάλειψης.... Ο ένας φοβάται οτι θα εγκαταλειφθεί και παγιδεύει τον άλλον, και ο άλλος οτι θα παγιδευτεί και άρα εγκαταλείπει τον πρώτο....
Σκέφτομαι οτι το "έλα", το σωστό, καλό θερμό "έλα" της μητέρας σε σώζει από τους φόβους εγκατάλειψης όπως και το αγαπησιάρικο "αντίο" της όταν είναι πια καιρός, σε σώζει από την παγίδευση του να μείνεις μωρό σε σώμα γυναίκας. Τι γίνεται όμως όταν ακούς το "έλα" ως παγίδευση και το "αντίο" ως εγκατάλειψη;
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.....
Ποια γυναίκα δε φοβάται μήπως μοιάσει στη μαμά της; Και ποια γυναίκα δε συνειδητοποιεί κάποια στιγμή οτι μοιάζει (στην καλύτερη περίπτωση) ή είναι ίδια (στη χειρότερη) η μαμά της; Α! να ειδοποιήσω οτι και το διαμετρικά αντίθετο (π.χ μάνα θύμα, κόρη επαναστάτρια...) ίδιο είναι.... Να ξέρετε, η ταύτιση με τη μητέρα μας είναι αναπόφευκτη (και αναπτυξιακά σωστή), αλλά για ποια κομμάτια μιλάμε; Αν μια γυναίκα δεν ξεφεύγει ποτέ από τον πυρήνα της μητέρας της (ίδια, αντίθετη, ή σε οποιαδήποτε άλλη μορφή) τότε πως θα είναι ο εαυτός της; Και πως θα αγαπήσει πραγματικά τη μητέρα της άρα και τους άλλους αν είναι copy paste; Γιατί η πραγματική αγάπη για τον άλλον ενέχει το διαφορετικό (αγαπάμε ώριμα όταν ψυχικά είμαστε διαφοροποιημένοι). Και θέλω να πιστεύω οτι δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα απο το να λες
μαμά, γερνάω, μαμά
και να το εννοείς ως στοιχείο σύνδεσης και κατανόησης χωρίς να φοβάσαι και χωρίς να πεινάς.....
Παραθέτω το τραγούδι.... Δικό σας (που λένε)....
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου
Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
No comments:
Post a Comment