Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω για το γάλα. Βλέπετε, το μητρικό γάλα είναι φύση και ό,τι είναι φύση πάντα έχει την τιμητική του στο ασυνείδητό μας. Φυσικά και πιστεύω στην ψυχανάλυση. Και στη φύση.
Ήμουν λοιπόν πολύ περήφανη όταν στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης μου ανακάλυψα αυτές τις μικρές "θαυματουργές" σταγόνες στο στήθος μου. Ένιωσα οτι ήμουν έτοιμη να υποδεχτώ και να φροντίσω το μωρό μου, οτι οι δυό μας ήμασταν συνδεδεμένοι και οτι το σώμα μου βρισκόταν σε αρμονία με την επιθυμία και τη φύση.
Ξαναδιαβάζω: μωρό, γάλα, φύση, γυναίκα, επιθυμία, μητέρα.....
"Εκρηκτικά" υλικά της ψυχανάλυσης και της πραγματικότητας πολλών γυναικών....
Είχα πάει σε μαθήματα/συγκεντρώσεις για το θηλασμό, διάβαζα στο ίντερνετ, ήξερα για το "ξένο" γάλα, για τους "κακούς" παιδίατρους και τα κακά μαιευτήρια που σε αφήνουν στην άγνοια και σου γράφουν τη σκόνη , για τη μόδα της "επιστροφής" στη φύση όλων των γυναικών στην ηλικία μου. Έβλεπα μαμάδες (παλιές καραβάνες), να βγάζουν το βυζί έξω (διότι η λέξη στήθος δεν μπορεί να αποδώσει το θέαμα...) και να έχουν 2χρονα παιδιά να κρέμονται από αυτό, να χαμογελάνε με περηφάνια και μια αίσθηση κατάκτησης του κόσμου. Άκουγα και για γυναίκες που "δεν μπορούν" να θηλάσουν, ή που "δεν υπάρχει λόγος να ξυπνάνε το βράδυ" ή που "θα δώσω ξένο γιατί το παιδί (νεογέννητο) πρέπει να μπει σε πρόγραμμα"... Για να σας κάνω μια γρήγορη ψυχαναλυτική μετάφραση, παρατήρησα στις γυναίκες αυτές, ναρκισσισμό και εξάρτηση (μαμά με το βυζί), φόβο (δεν έχω γάλα), και άλλο ναρκισσισμό (δε θα ξυπνάω βράδυ), ψυχαναγκασμό-έλεγχο (να μπει το νεογέννητο σε πρόγραμμα..!!). Αυτά σε μια πρώτη ανάγνωση, γιατί δε με ενδιαφέρουν τόσο οι ψυχαναλυτικές ταμπέλες αλλά κυρίως αυτό που έβλεπα: το γάλα είναι ΓΑΛΑ. It is a big deal και εγείρει άγχη. Όταν έρχεται η σειρά μας να δώσουμε γάλα, έρχεται μαζί και το γάλα που πήραμε ή δεν πήραμε εμείς......Σας λέω κάτι καινούριο;
Για μένα το γάλα ήταν καθοριστικό στο να μην "το χάσω" (το μυαλό όχι το γάλα) μέσα στο ΙΑΣΩ που το παιδί μου ήταν σε θερμοκοιτίδα 10 μέρες. Πρώτη φορά να γίνεσαι μάνα και να μην κρατάς αγκαλιά το παιδί σου. Να το νιώθεις μόνο σε μια θερμοκοιτίδα και εσύ, με τα ένστικτα, τις φαντασιώσεις, τις προσδοκίες και τις ορμόνες σου να περιμένεις το "επισκεπτήριο" και να μιλάς σε γιατρούς, άλλον κάθε μέρα για το μωρό Khalid (επώνυμο του μωρού). Να το βλέπεις ζαρωμένο, με σωληνάκια και ορούς και να θέλεις να τα σπάσεις όλα. Το γάλα λοιπόν με έσωσε.... ξύπναγα κάθε 4 ώρες και έκανα θήλαστρο, και λίγο λίγο μάζευα ό,τι έβγαινε και με χαρά το έκανα μπουκαλάκι για να το φάει το μωρό Khalid όταν θα μπορούσε. Και φανταζόμουν οτι το γάλα μου είχε μαγικές και θεραπευτικές ιδιότητες και θα έσωζε το μωρό Khalid από τους αδιάφορους γιατρούς. Θα το έπινε και θα γέμιζε από την αγάπη μου και θα ήξερε οτι ήρθε σε αυτό τον κόσμο να κρατηθεί απο αγκαλιά πραγματική και όχι κενή. Είχα δουλέψει για να κάνω την αγκαλιά μου πραγματική... Και έτσι όταν άκουγα μαμάδες και θείες και γυναίκες μεγαλύτερες να λένε, το μωρό πεινάει, μήπως δεν είναι αρκετό το γάλα σου; έλεγα, όχι το μωρό είναι μια χαρά και θα φάει το γάλα που υπάρχει και ας τρώει συνέχεια. Βέβαια όπως ανακάλυψα πολύ σύντομα , το προνόμιο του να πρέπει να απαντήσουμε στα άγχη των μεγαλύτερων γυναικών (μαμάδες/θείες) σχετικά με το γάλα και αν είναι αρκετό, το είχαμε όλες οι νέες μαμάδες.... Μυστήρια όντα οι γυναίκες. Πάνε μπρος πίσω στο χρόνο με μια τρομερή ευκολία..
Το γάλα λοιπόν είναι μεγάλη υπόθεση... Το μωρό Khalid γνωστός πια ως A. είναι τώρα 6 μηνών, και τις προάλλες αποφάσισα να του δώσω λίγο "ξένο" που δεν είναι τόσο εύπεπτο μπας και κοιμηθεί και αυτός και εγώ παραπάνω απο 3ωρα... Η εμπειρία μου ήταν αυτό που λένε οι φίλοι άγγλοι "eye opener".... Ένιωσα στιγμιαία τέτοια προδοσία, τόσο φοβερά άχρηστη, τόσο ξεκομμένη από εκείνον που δεν πίστευα την αντίδρασή μου. Ευτυχώς η αυτο-ψυχανάλυση ήταν εκεί για να με συνεφέρει: κατάλαβα οτι και εγώ ήμουν ναρκισσάρα, και παντοδύναμη και είχα εξάρτηση από εκείνον όσο αυτός (και πολύ φυσικά) έχει εξάρτηση απο εμένα. Κατάλαβα λοιπόν οτι είχε έρθει η πρώτη από πολλές φορές που ως μάνα θα έπρεπε να αφήσω το μωρό μου να φύγει λίγο πιο μακρυά από εμένα σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ανεξαρτητοποίηση και εξατομίκευση. Και να μην του σταθώ εμπόδιο για να ικανοποιήσω τις δικές μου ανάγκες. Αυτό για μένα είναι το πραγματικό ΓΑΛΑ.
Μεγάλο κείμενο.. αλλά έπρεπε να τα πω.
Ήμουν λοιπόν πολύ περήφανη όταν στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης μου ανακάλυψα αυτές τις μικρές "θαυματουργές" σταγόνες στο στήθος μου. Ένιωσα οτι ήμουν έτοιμη να υποδεχτώ και να φροντίσω το μωρό μου, οτι οι δυό μας ήμασταν συνδεδεμένοι και οτι το σώμα μου βρισκόταν σε αρμονία με την επιθυμία και τη φύση.
Ξαναδιαβάζω: μωρό, γάλα, φύση, γυναίκα, επιθυμία, μητέρα.....
"Εκρηκτικά" υλικά της ψυχανάλυσης και της πραγματικότητας πολλών γυναικών....
Είχα πάει σε μαθήματα/συγκεντρώσεις για το θηλασμό, διάβαζα στο ίντερνετ, ήξερα για το "ξένο" γάλα, για τους "κακούς" παιδίατρους και τα κακά μαιευτήρια που σε αφήνουν στην άγνοια και σου γράφουν τη σκόνη , για τη μόδα της "επιστροφής" στη φύση όλων των γυναικών στην ηλικία μου. Έβλεπα μαμάδες (παλιές καραβάνες), να βγάζουν το βυζί έξω (διότι η λέξη στήθος δεν μπορεί να αποδώσει το θέαμα...) και να έχουν 2χρονα παιδιά να κρέμονται από αυτό, να χαμογελάνε με περηφάνια και μια αίσθηση κατάκτησης του κόσμου. Άκουγα και για γυναίκες που "δεν μπορούν" να θηλάσουν, ή που "δεν υπάρχει λόγος να ξυπνάνε το βράδυ" ή που "θα δώσω ξένο γιατί το παιδί (νεογέννητο) πρέπει να μπει σε πρόγραμμα"... Για να σας κάνω μια γρήγορη ψυχαναλυτική μετάφραση, παρατήρησα στις γυναίκες αυτές, ναρκισσισμό και εξάρτηση (μαμά με το βυζί), φόβο (δεν έχω γάλα), και άλλο ναρκισσισμό (δε θα ξυπνάω βράδυ), ψυχαναγκασμό-έλεγχο (να μπει το νεογέννητο σε πρόγραμμα..!!). Αυτά σε μια πρώτη ανάγνωση, γιατί δε με ενδιαφέρουν τόσο οι ψυχαναλυτικές ταμπέλες αλλά κυρίως αυτό που έβλεπα: το γάλα είναι ΓΑΛΑ. It is a big deal και εγείρει άγχη. Όταν έρχεται η σειρά μας να δώσουμε γάλα, έρχεται μαζί και το γάλα που πήραμε ή δεν πήραμε εμείς......Σας λέω κάτι καινούριο;
Για μένα το γάλα ήταν καθοριστικό στο να μην "το χάσω" (το μυαλό όχι το γάλα) μέσα στο ΙΑΣΩ που το παιδί μου ήταν σε θερμοκοιτίδα 10 μέρες. Πρώτη φορά να γίνεσαι μάνα και να μην κρατάς αγκαλιά το παιδί σου. Να το νιώθεις μόνο σε μια θερμοκοιτίδα και εσύ, με τα ένστικτα, τις φαντασιώσεις, τις προσδοκίες και τις ορμόνες σου να περιμένεις το "επισκεπτήριο" και να μιλάς σε γιατρούς, άλλον κάθε μέρα για το μωρό Khalid (επώνυμο του μωρού). Να το βλέπεις ζαρωμένο, με σωληνάκια και ορούς και να θέλεις να τα σπάσεις όλα. Το γάλα λοιπόν με έσωσε.... ξύπναγα κάθε 4 ώρες και έκανα θήλαστρο, και λίγο λίγο μάζευα ό,τι έβγαινε και με χαρά το έκανα μπουκαλάκι για να το φάει το μωρό Khalid όταν θα μπορούσε. Και φανταζόμουν οτι το γάλα μου είχε μαγικές και θεραπευτικές ιδιότητες και θα έσωζε το μωρό Khalid από τους αδιάφορους γιατρούς. Θα το έπινε και θα γέμιζε από την αγάπη μου και θα ήξερε οτι ήρθε σε αυτό τον κόσμο να κρατηθεί απο αγκαλιά πραγματική και όχι κενή. Είχα δουλέψει για να κάνω την αγκαλιά μου πραγματική... Και έτσι όταν άκουγα μαμάδες και θείες και γυναίκες μεγαλύτερες να λένε, το μωρό πεινάει, μήπως δεν είναι αρκετό το γάλα σου; έλεγα, όχι το μωρό είναι μια χαρά και θα φάει το γάλα που υπάρχει και ας τρώει συνέχεια. Βέβαια όπως ανακάλυψα πολύ σύντομα , το προνόμιο του να πρέπει να απαντήσουμε στα άγχη των μεγαλύτερων γυναικών (μαμάδες/θείες) σχετικά με το γάλα και αν είναι αρκετό, το είχαμε όλες οι νέες μαμάδες.... Μυστήρια όντα οι γυναίκες. Πάνε μπρος πίσω στο χρόνο με μια τρομερή ευκολία..
Το γάλα λοιπόν είναι μεγάλη υπόθεση... Το μωρό Khalid γνωστός πια ως A. είναι τώρα 6 μηνών, και τις προάλλες αποφάσισα να του δώσω λίγο "ξένο" που δεν είναι τόσο εύπεπτο μπας και κοιμηθεί και αυτός και εγώ παραπάνω απο 3ωρα... Η εμπειρία μου ήταν αυτό που λένε οι φίλοι άγγλοι "eye opener".... Ένιωσα στιγμιαία τέτοια προδοσία, τόσο φοβερά άχρηστη, τόσο ξεκομμένη από εκείνον που δεν πίστευα την αντίδρασή μου. Ευτυχώς η αυτο-ψυχανάλυση ήταν εκεί για να με συνεφέρει: κατάλαβα οτι και εγώ ήμουν ναρκισσάρα, και παντοδύναμη και είχα εξάρτηση από εκείνον όσο αυτός (και πολύ φυσικά) έχει εξάρτηση απο εμένα. Κατάλαβα λοιπόν οτι είχε έρθει η πρώτη από πολλές φορές που ως μάνα θα έπρεπε να αφήσω το μωρό μου να φύγει λίγο πιο μακρυά από εμένα σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ανεξαρτητοποίηση και εξατομίκευση. Και να μην του σταθώ εμπόδιο για να ικανοποιήσω τις δικές μου ανάγκες. Αυτό για μένα είναι το πραγματικό ΓΑΛΑ.
Μεγάλο κείμενο.. αλλά έπρεπε να τα πω.
No comments:
Post a Comment