Σέρνω το καρότσι και μαζί με αυτό εμένα, φτάνω, βάζω το παιδί στην κούνια, κοιτάζω γύρω μου...Όλες οι γυναίκες (μαμάδες) πτώματα... Η διπλανή λέει πως είναι άυπνη και μιλάει σε μια άλλη που κοιτάζει στο κενό και κουνάει μόνη της ρυθμικά μια κουδουνίστρα (το παιδί με το καρότσι είναι μπροστά της), εκείνη όμως φαίνεται πως προσπαθεί να νανουρίσει τον εαυτό της... Παρά την κούραση που νιώθω, βρίσκω το σκηνικό αλμοδοβαρικό και αρκετά αστείο. Αυτό μου δίνει μια κάποια ζωή και εκεί που κουνάω και εγώ ρυθμικά το γιό μου αρχίζω να κάνω πραγματική επαφή μαζί του. Του γελάω, του πιάνω τα πόδια όταν η κούνια έρχεται προς εμένα, και αρχίζουμε μαζί να κάνουμε "βλακείες". Ευχαριστιέμαι αυτές τις στιγμές. Σταματάω να είμαι το κινητό πτώμα-που-τα-κάνει-όλα-και-έχει-τα-νεύρα-του, δε νιώθω χίλια κομμάτια συνδεδεμένα από μια αόρατη κλωστή, ούτε όλα τα κυτταρά μου σε "hibernating mode" όπως το laptop.
Πιάνω συζήτηση με μια γιαγιά (που μου φαίνεται σαφώς πιο ακμαία), της λέω, "κοιτάξτε, όλες οι μαμάδες πτώματα είναι", και μου λέει "ναι παιδί μου, όλο το βάρος στη γυναίκα πέφτει. Παλιά ήταν καλύτερα, τώρα δουλεύετε κιόλας-δεν μπορείς να τα κάνεις όλα". Ανακουφίζομαι. Έχει δίκιο και αυτό είναι απελευθερωτικό. Θα μου πεις περίμενες από μια τυχαία μεγαλύτερη γυναίκα να ακούσεις μια απλή αλήθεια; Ναι. Γιατί καμιά φορά τα απλά και τετριμμένα τα ξεχνάμε, ψάχνοντας να βρούμε το φιλοσοφημένο.
Αλλά, θα ξέρετε τώρα οτι η ιστορία προς τα εκεί βαδίζει (δεν αντέχω να μην πω και τη "φιλοσοφημένη" σκέψη μου).
Βάζω τον μικρό στο καρότσι να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Και αρχίζω να σκέφτομαι ελευθεροσυνειρμικά (ελεύθερος συνειρμός-Freud)." Corpse-in-the-playground", το τραγούδι των Air "Playground Love" (http://www.youtube.com/watch?v=V1UZCflaB8Q), που είναι απο την ταινία Virgin Suicides, και λέει:
"..and you're my favorite flavor
Love is all, all my soul You're my playground love" και συνεχίζω...
my favourite flavour - η αγαπημένη μου γεύση, και σκέφτομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι η αγαπημένη μου γεύση, πόσο "άγευστη" μπορεί να γίνει η καθημερινότητα αν δεν την προσέξεις (συνεχίζω τον συνειρμό)- τσιχλόφουσκα καρπούζι- και τελικά καταλήγω οτι αυτό που μας λείπει και που καταντάμε "πτώματα στην παιδική χαρά" είναι όχι μόνο ο χρόνος αλλά το "παιχνίδι" (play) στη γειωμένη μας πραγματικότητα (ground). Σκέφτομαι μετά (πολύ σκέψη έχει πέσει στα σπασμένα πεζοδρόμια της περιοχής μου), πως το "playground" είναι και ένας χώρος οριοθετημένος. Σου φέρνει στο μυαλό μια παιδική χαρά αλλά και το μέρος στο σπίτι που παίζει ένα παιδί. Ένας οριοθετημένος χώρος. Ο D.W. Winnicott (ψυχαναλυτής και παιδίατρος) μίλησε για το transitional object (μεταβατικό αντικείμενο) και μαζί με αυτό για το transitional space (μεταβατικός χώρος). Το μεταβατικό αντικείμενο είναι για ένα παιδί η κουβερτούλα ή το αρκουδάκι που σέρνει μαζί του παντού και που δεν αποχωρίζεται (γιατί είναι το αντικείμενο/μετάβαση από την πραγματική μητέρα στη συμβολική) . Ο μεταβατικός χώρος (και εδώ θέλω να μείνω) είναι ένας εσωτερικός ψυχικός χώρος όπου συμβαίνουν οι αλλαγές και ανακατατάξεις μας. Είναι αυτό που κάνει το απίθανο πιθανό, το μαγείρεμα της ψυχής, η δοκιμή, η φαντασία και το παιχνίδι... Αναρωτιέμαι, δε θα ήταν χρήσιμο (όχι μόνο στις μαμάδες) σε όλες εμάς τις γυναίκες, να δούμε αυτόν τον μεταβατικό χώρο ως playground καμιά φορά; Να παίξουμε με μια ιδέα, μια φαντασία, μια τρέλα ή μια βλακεία, να γίνουμε πειραχτήρια, να σταματήσουμε να παίρνουμε τους άλλους, τη λάντζα, τον εαυτό μας, τα οικονομικά, την κούραση στα σοβαρά και απλά να παίξουμε; Να παίξουμε νοερά ή πραγματικά. Χωρίς ενοχές. Χωρίς προθεσμίες. Χωρίς Φόβο αλλά... με πολύ Πάθος.
δηλαδή με λίγα λόγια να κάνουμε αυτό που συνήθως κάνουνε οι άντρες μας...
ReplyDelete