Η Ομελέτα

Διάβασα σήμερα ένα πολύ καλό άρθρο της Ρίκας Βαγιάνη σχετικά με τα ωάρια, την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και τα ηθικά διλήμματα του ζητήματος (http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=3914&reftab=37).

Έχοντας ενασχόληση με τα γυναικεία, τα της σεξουαλικότητας και της μητρότητας, τα της επιθυμίας, της φαντασίωσης και της πραγματικότητας, έχω προβληματιστεί πολύ πάνω σε αυτό το θέμα. Στο γραφείο είχα μερικά περιστατικά (φευγαλέα- θα δείτε γιατί), γυναικών που ήθελαν να γίνουν μητέρες πάση θυσία. Ταλαιπωρούσαν το σώμα τους με εξωσωματικές τη μια πάνω στην άλλη απνευστί, αγχωμένες για τον "πελαργό που τις είχε ξεχάσει". Αυτό που δε συνειδητοποιούσαν ήταν η ανάγκη τους για καταστροφή του ίδιου τους του εαυτού. Του σώματος, της γυναικείας τους υπόστασης. Τα φαντασιακά τους παιδιά θα γέμιζαν όλα τα κενά- τις τρύπες που ένιωθαν πως είχαν στη μήτρα τους, τις λακκούβες της ψυχής τους, τις μητέρες που κοίταζαν λίγο πιο πέρα από αυτές, καθρεφτίζοντας στα μωρά τους το δικό τους άδειο....

Οι γυναίκες υποφέρουν με αυτά. Με την αγάπη που δεν έρχεται, με το θυμό που δεν εκδηλώνεται με τη λαχτάρα να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Ξέρω γυναίκες που πόνεσαν το σώμα τους και την ψυχή τους περιμένοντας το θετικό αποτέλεσμα και που έκαναν παιδιά γερά και ευτυχισμένα. Έχω ακούσει για γυναίκες που τις "έσυραν" απ'το μαλλί για να γίνουν μητέρες. Άλλες μητέρες που "δανείστηκαν" το σώμα μιας άλλης ή τα ωάρια.

Μπορούν να γίνουν χίλιοι δυο συνδυασμοί στην ομελέτα....

Αυτό που ξεχνάμε όμως είναι ο Ψυχικός Χώρος. Κάθε γυναίκα έχει την εσωτερική της "τάξη" (ή αταξία) πραγμάτων. Τις δικές της φαντασιώσεις για το σώμα της, τις ικανότητές της, τις επιθυμίες της, τα αυγά της.

Δε νιώθει σαν η "άλλη" γυναίκα, μια γυναίκα που κυοφορεί το ωάριο μιας "ξένης" γονιμοποιημένο από τον δικό της άντρα;

Δε νιώθει απώλεια μια γυναίκα που παρακολουθεί μια άλλη για 9 μήνες να κυοφορεί τον ολόδικό της καρπό; Να φουσκώνει η ξένη και εκείνη να βλέπει;

Και αυτή η "ξένη", πως να νιώθει άραγε που έχει μέσα της το "ξένο"; Πως να νιώθει όταν το δίνει μακρυά και μένει με το ορμονικό χάος;

Ανακούφιση; Πόνο; Απώλεια;

Τι γίνεται όταν τα ωάρια είναι της αδελφής ή το σώμα που κυοφορεί της μητέρας μας; (Για να παραμείνουμε στην ομελέτα και να μην πιάσουμε το θέμα με τα σπερματοζωάρια).

Πως είχαν φανταστεί τις εγκυμοσύνες τους αυτές οι γυναίκες; Το δρόμο προς το σπίτι τους μετά το μαιευτήριο;

Ίσως είμαι σκληρή που βάφτισα το post αυτό "Ομελέτα". Και ναι μιλάω από την (προνομιούχο;) θέση μιας σύλληψης φυσικής, μιας εγκυμοσύνης όμορφης και ενός παιδιού που έχει τα φρύδια μου και είναι καρμπόν του άντρα μου. Όμως αυτό που θέλω να πω είναι οτι τα "σπασμένα αυγά" χωρίς σκέψη και κατανόηση, μόνο σε "σπασμένες αγκαλιές" μπορούν να οδηγήσουν. Είτε σε αυτές που έρχονται είτε απο αυτές που φεύγουν.

Και αν άφησα κάποια περίπτωση γονιμοποίησης απέξω, συγχωρήστε με, η έμφασή μου είναι στον ψυχικό χώρο μιας γυναίκας και στο τόσο ευαίσθητο θέμα της μητρότητας και της σεξουαλικής μας ταυτότητας.

Υ.Γ Να σημειώσω οτι για το άρθρο της κ.Βαγιάνη ενημερώθηκα από το http://www.facebook.com/mamadesmpampades?ref=ts