ΕΔΩ και ΤΩΡΑ - ημέρα της Μητέρας

- Ξύπτα! Σκαρφαλώνει και βολεύεται δίπλα μου. Προσπαθώ ν'ανοίξω τα μάτια μου απο το λήθαργο, βλέπω λίγο θολά ακόμα απο τον ύπνο. Νιώθω την αγάπη απτικά. Ναι υπάρχει αυτό. Απτική αγάπη. Κρατάει τα μάγουλά μου σφιχτά όσο πρέπει,και η ζεστασιά απο τις αφράτες παλάμες του με καθηλώνει, γίνομαι εγώ τώρα παιδί. Θέλω να μείνω εκεί. Στην ασφάλεια της αγάπης χωρίς σύνορα. Σκέφτομαι οτι τελικά ο μόνος άνθρωπος που σε βλέπει τέλειο είναι το παιδί σου. Δεν το είχα σκεφτεί ως τώρα. Νόμιζα οτι η μητέρα προβάλει το τέλειο πάνω στο παιδί της αλλά αυτή η θεωρία έχει πολλές τρύπες. Εκείνος με βλέπει τέλεια. Μου δίνει πάντα τους καλύτερους ρόλους στα παραμύθια που του διαβάζω. Είμαι η Τίνκερμπελ (και όχι η Γούεντι) στον Πήτερ Παν, η πιο ψηλή φιγούρα/αντικείμενο που συνοδεύει μια μικρότερη στην τηλεόραση, ή στα τάπερ (!). Τον κοιτάω και τα μάτια του γελάνε. Δεν είναι δικός μου και δεν είμαι δική του αν και κάποιες φορές αυτό δεν είναι ξεκάθαρο ούτε στον έναν ούτε στον άλλο. Είμαστε δύο που γελάμε και αγαπιόμαστε, αλλάζουμε μαζί ακολουθώντας ο καθένας το δρόμο του. Εκείνος μαθαίνει οτι δεν μπορεί να βάζει το χέρι του και να μου κλείνει το στόμα όταν μιλάω με κάποιον άλλον και εγώ μαθαίνω οτι ο εαυτός που κουβαλάω τόσα χρόνια, πρέπει να μεταμορφώνεται συχνά-πυκνά σε πλαστελίνη.
Σταματάω να σκέφτομαι. Πετάω το μυαλό μου γιατί τώρα δε μου χρειάζεται. Εδώ και τώρα. Τρυφερότητα. Η πιο πραγματική, η πιο αισθαντική, η πιο φυσιολογική σχεδία του Ροβινσώνα. Σε μια καθημερινότητα με δυσκολίες, εκεί που όλα όσα ξέρουμε γκρεμίζονται με ρυθμούς που δεν ορίζουμε, εκεί που το άγνωστο και η ανασφάλεια βγάζουν το χειρότερό μας εαυτό, που το άγχος μας παλινδρομεί και μας εξαθλιώνει, υπάρχει αυτό. Το Εδώ και το Τώρα της Τρυφερότητας.
Πέρσι ακριβώς την ίδια μέρα, μαζί με εσάς, γιόρταζα το Deconstructing Mummy με γέλια, ήλιο, παιδιά να τρέχουν, μαμάδες να αναγνωρίζουν οτι είναι πιο πραγματικές απο το μύθο. Ένα χρόνο μετά, βρίσκομαι καθισμένη σε μια πολυθρόνα μιας άλλης χώρας, που όμως δεν είναι η δική μου, γράφοντας για αυτό που νομίζω οτι χρειαζόμαστε. Οι μαμάδες που έμειναν,οι μαμάδες που έφυγαν και εκείνες που είναι και εδώ και εκεί. Φέτος νομίζω χρειαζόμαστε Reconstruction με κόλλα δυνατή.

Χρόνια πολλά για αύριο με την ευχή να παρατείνουμε όσο μπορούμε τις τρυφερές στιγμές.