Η ζωή ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

Μην σας πω οτι σκεφτόμουν να βάλω τίτλο "I can't" για να μπαλατζάρω το προηγούμενο post.

Αποφάσισα αντ'αυτού να βάλω το "Η ζωή ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ" γιατί αυτή είναι η αλήθεια.

Τον γιό μου τον ξέρω (σε αυτήν την ηλικία) "απ'έξω και ανακατωτά". Δεκαέξι μήνες αγάπης το κάνουν αυτό σε μια μητέρα. Έτσι, όταν είδα μια κουκίδα πιο σκούρα στη γλώσσα του, και άλλη μια το επόμενο πρωί τηλεφώνησα στο γιατρό. Για όσους με ξέρουν, αυτό είναι περίεργο. Όταν έρχομαι αντιμέτωπη με αρρώστια, κρίση, έντονες καταστάσεις, αυτοκινητιστικά, θανάτους κλπ, είμαι ψύχραιμη σε σημείο ψυχρού εκτελεστή. Θωρακίζομαι με μια τέτοια πρακτική υπευθυνο-δράση που ίσως να έπρεπε να κάνω αίτηση στο Gray's Anatomy (φυσικά και λατρεύω την Dr.Bailey). Το ένστικτο της μάνας όμως νίκησε την αισιόδοξη ("δεν είναι τίποτα μωρέ, δάγκωσε τη γλώσσα του) συνηθισμένη στάση μου, και έτσι βρεθήκαμε στο γιατρό μας. Που με τη σειρά του μας έστειλε στο νοσοκομείο. Και έτσι στο Παίδων, έμαθα οτι το παιδί ήταν στο κόκκινο απο αιμοπετάλια και οτι αν καθυστερούσαμε και τύχαινε να χτυπούσε κάπου θα μπορούσε να πάθει εσωτερική αιμορραγία.....(αφήνω τη συζήτηση στο πως προκλήθηκε αυτό)

Και έτσι η ζωή ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ...Και εγώ αντί να κάνω το ωραίο πρόγραμμά μου, είμαι όλο το σαββατοκύριακο κουλουριασμένη γύρω του πάνω σε ένα μονό κρεββάτι (γιατί δεν μπορούσαν να μας βάλουν σε δωμάτιο με κούνια, ούτε και να φέρουν κούνια στο δωμάτιο που είμασταν). Και ναι ξέρω οτι είναι δημόσιο, και ναι οι ειδικευόμενοι ήταν εξαιρετικοί, και ναι κανείς κάνει ό,τι μπορεί οπότε και εγώ έφερα παρκοκρέββατο απο το σπίτι μου, και έλυσα το πρόβλημά μου μόνη μου.

Και σε όλο αυτό με παρατηρώ. Ξανά και ξανά. Το άγχος μου για εκείνον. Να είναι άνετα, να του φτιάξω ένα περιβάλλον πιο οικείο, μια πραγματικότητα πιο κοντά στην ηλικία του. Και κουβάλησα τη λάμπα με το απαλό φως, τη μουσική του στο λάπτοπ μου, το μαλακό πάπλωμα, το μαξιλάρι και το κουκλάκι του. Και δεν ήμουν η μόνη.

Το ίδιο έκανε και η κοπέλα απέναντί μου που μοιραστήκαμε το δωμάτιο για δυο μέρες. Και η μικρή κοπελίτσα με το μικρό μωράκι στον επάνω όροφο. Και οι περισσότερες μαμάδες εκεί μέσα στο νοσοκομείο. Να δημιουργούν ένα μικρό σύμπαν προστασίας και θαλπωρής στο αφιλόξενο σύμπαν της αρρώστιας. Η τσιγγάνα με την "κυριλέ", η "αμόρφωτη" με τη "νοικοκυρά" και η "γραμματιζούμενη" με τη "λαϊκή". Όχι δεν είναι δικές μου ταμπέλες αυτές. Το νοσοκομείο ειδικά το δημόσιο είναι χώρος που τα προσωπεία πέφτουν. Απογυμνώνεσαι. Δεν έχει σημασία το ποιά είναι η ιστορία σου, πόσα έχεις, πόσα ξέρεις, ποιός είναι ο κύκλος σου και τι μπορείς να δείξεις. Έχει σημασία το τι μπορείς να αντέξεις. Το πόσο ψύχραιμη είσαι. Το τι λύσεις θα βρεις. Το πως θα προστατέψεις και θα φροντίσεις το παιδί σου. Το τι αποφάσεις θα πάρεις. Και το κυριότερο: το πως θα δράσεις και θα αντιδράσεις.

Και ενώ ήμουν εκεί, με τις ώρες να περνούν, εγκλωβισμένη μακριά από τη βάση μου, σκεφτόμουν το σπίτι μου, τη ζωή μου, τους άλλους ρόλους μου. Σκεφτόμουν πως θα διευθετήσω την εβδομάδα που έρχεται και που θα είναι η τελευταία πριν τις διακοπές. Σκεφτόμουν πως θα τα καταφέρω να είμαι εκεί για τους θεραπευόμενούς μου παρούσα φυσικά αλλά και ψυχικά. Οι εβδομάδες πριν τις διακοπές πάντα είναι δύσκολες στις ψυχοθεραπείες γιατί ανασύρουν συναισθήματα εγκατάλειψης.

Και για εμένα εκεί φαίνεται ο καλός καπετάνιος - στις φουρτούνες. Και επειδή θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου καλό καπετάνιο, κράταγα το χεράκι του στην παλάμη μου, χάϊδευα το κεφαλάκι του και ήξερα οτι είμαι πρώτα μαμά αλλά όχι μόνο αυτό. Επανεκτίμησα το σπίτι μου, την ασφάλεια, την οικειότητα, τις μυρωδιές και πήγαινα σπίτι μου κάθε μέρα για να νιώσω "κεντραρισμένη" και να κάνω επαφή με την πραγματικότητα. Όχι δε θα "ιδρυματοποιηθώ", θα έχω τη σκέψη μου σε επαγρύπνηση, την ψυχραιμία μου και την ευελιξία μου σε ετοιμότητα.

Η ζωή ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ και εμείς δεν την ορίζουμε όπως θέλουμε να πιστεύουμε. Το μόνο που ορίζουμε είναι η απόφασή μας σε κάθε στιγμή. Και έτσι μαζί με τη ζωή ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ.

Και για να μην σας κρατάω σε αγωνία, ο μικρός είναι τώρα εντάξει και κοιμάται στα σεντονάκια του, στο κρεββατάκι του με δυο γονείς στο σαλόνι σοφότερους και αδίστακτους στο να τον αγαπάνε και να τον προστατεύουν.